marguerite duras

Zomer ’80

2022 / Vertaling: kiki coumans
72 pagina’s / isbn  978 94 93186 88 0 / € 23,95

Marguerite Duras:
Aan het begin van de zomer vroeg Serge July me of ik wilde overwegen om een column voor Libération te gaan schrijven. Ik aarzelde, het vooruitzicht van een column beangstigde me een beetje, maar toen bedacht ik dat ik het in ieder geval kon proberen. We ontmoetten elkaar. Hij zei dat hij een column voor ogen had die niet over de politieke of andere actualiteit ging, maar over een soort actualiteit die daar parallel aan liep, over gebeurtenissen die me interesseerden, maar die nauwelijks aan bod kwamen in het gewone nieuws. Wat hij wilde, was een jaar lang iedere dag een stuk, de lengte deed er niet toe, maar wel iedere dag. Ik zei: een jaar is onmogelijk, maar drie maanden kan wel. Hij zei: waarom drie maanden? Ik zei: drie maanden, de duur van de zomer. Hij zei: goed, drie maanden, maar dan wel iedere dag. Ik had die zomer niets te doen en was bijna gezwicht, maar nee, het beangstigde me, altijd diezelfde paniek dat ik niet over mijn dagen kon beschikken, die nog helemaal openlagen. Ik zei: nee, één keer per week, en over de actualiteit die ik zelf wilde. Hij ging akkoord. Die drie maanden was het bewolkt weer, behalve de laatste week van juni en de eerste van juli. Vandaag, woensdag 17 september, geef ik de teksten van Zomer ’80 aan Les Éditions de Minuit. Daar wilde ik het hier over hebben, over die beslissing om de teksten in een boek te publiceren. Ik heb geaarzeld om tot publicatie in boekvorm over te gaan, ik vond het moeilijk de aantrekkingskracht van het verdwijnen te weerstaan, de teksten niet daar te laten waar ze stonden, op papier van een dag, verspreid in edities van kranten die voorbestemd waren om weg te gooien. En toen besloot ik dat als ik ze in de staat van onvindbare teksten zou laten, de aard van Zomer ’80 nog meer benadrukt zou worden – maar dan met een twijfelachtig vertoon –, te weten, zo leek mij, een verdwalen in de werkelijkheid. Ik bedacht dat het al erg genoeg was dat mijn films kwijtgeraakt waren, in flarden, verspreid, zonder contract; het was niet de bedoeling een gewoonte te maken van die onachtzaamheid. 
Ik had er een dag voor nodig om in de actualiteit van de feiten te duiken, dat was de moeilijkste dag, waarop ik vaak op het punt stond op te geven. Er was een tweede dag nodig om alles weer te vergeten, me los te maken van de duisternis en de wirwar van feiten, er lucht in te brengen. Een derde dag om uit te wissen wat er allemaal was geschreven, en te schrijven.

Links | franse reeks | marguerite duras