André Baillon (Antwerpen, 1875 – Saint-Germain-en-Laye, 1932) was een Vlaamse, in het Frans schrijvende, Antwerpse schrijver uit het begin van de 20e eeuw.
Als jonge wees werd Baillon opgevoed door zijn oom, een industrieel, en strenge tante, Mademoiselle Autorité, een naam die later ook in zijn roman Le Neveu de Mlle Autorité (1930) zou voorkomen. Na bij de Jezuïeten op school gezeten te hebben, studeerde hij aan de Katholieke Universiteit Leuven. Toen hij meerderjarig werd verliet hij Leuven, eiste zijn erfdeel op en verbraste dit samen met een jonge minnares. In 1902 trouwde hij met Marie Vandenberghe, een prostituee die hij later als heldin onder meer zal opvoeren in zijn roman Histoire d'une Marie (1921). Hij voelde zich niet thuis in het bourgeoisie-milieu van het einde van de 19e eeuw en trok zich samen met Marie terug in de landelijke Kempen, nabij de abdij van Westmalle, maar zijn kippenkwekerij mislukte. Deze ervaringen verwerkte hij in En sabots (1922). Daarna ging hij in Brussel wonen waar hij als journalist van een dagblad aan de kost kwam, wat hij later zou evoceren in Par fil spécial (1924). In 1912 ontmoette hij de pianiste Germaine Lievens en vertrok met haar naar Parijs, waar hij de rest van zijn leven zou blijven.
In Parijs had hij als "literaire gigolo" tijdelijk meer succes, maar hij eindigde in een psychiatrische instelling te Saint-Germain-en-Laye nabij Parijs. Vanwege zijn labiele toestand verbleef hij tweemaal in het ziekenhuis La Salpêtrière, wat hij vertelde in twee prachtige verhalen: Un homme si simple (1925) en Chalet I (1926), die zonder twijfel samen met Délires (1927) behoren tot het interessantste deel van zijn oeuvre. Baillons laatste jaren werden gekenmerkt door zijn affaire met een jonge dichteres, Marie Vivier, met wie hij een hartstochtelijke correspondentie begon. Na een eerste zelfmoordpoging in 1931 maakte hij het jaar daarop een einde aan zijn leven. [Bron: Wikipedia]
links |
