[PORTRET AUTEURSPAGINA EN LINKS: © MARC FOUCAULT / EDITIONS GALLIMARD]
Louis-René des Forêts (1916-2000) werd geboren in Parijs, als jongste van drie kinderen. Zijn vader was van adellijke afkomst en bezat een landgoed in Le Berry. Van kindsbeen was Louis-René verzot op lezen, hij verslond de boeken uit de ouderlijke bibliotheek, van Jules Verne en Fenimore Cooper tot zijn vaders dertigdelige geïllustreerde verzameling over de negentiende-eeuwse ontdekkingsreizen. Vanaf zijn vijftiende las hij Verlaine, Baudelaire, Victor Hugo, maar ook Shakespeare, van wie het verzamelde werk eveneens thuis aanwezig was. Hij ontdekte Goethe en het Franse romantische theater en begon zelf gedichten te schrijven en toneelstukjes die hij samen met zijn oudere zus en broer voor hun ouders opvoerde.
Om zijn vader te plezieren begon hij in 1935 aan een studie rechten en politieke wetenschappen, die hij na twee jaar opgaf. Hij interesseerde zich voor literatuur en vooral voor muziek, schreef literaire en muzikale kronieken en dacht er zelfs aan compositie- en harmonieleer te volgen, maar vanwege de oorlog moest hij die plannen opgeven. In 1938-39 vervulde hij zijn dienstplicht, en in mei 1940 werd hij gemobiliseerd. Na de nederlaag van de Fransen in de Ardennen keerde hij terug naar de ouderlijke woning in Le Berry. Samen met zijn zus sloot hij zich aan bij het Belgische verzetsnetwerk Comète.
Zijn eerste werken dateren uit de periode van de bezetting. Tussen 1941 en 1943 schreef hij zijn roman Les Mendiants (‘De bedelaars’, 1943, Gallimard), daarna werkte hij drie jaar aan Le Bavard (‘De kletskous’, 1946 Gallimard).
In 1946 trouwde hij met Janine Carré, met wie hij twee kinderen kreeg, Guillaume (1947) en Élisabeth (1951).
In Les Mendiants komen elf personages aan het woord, die in totaal 35 monologen afsteken. De personages zijn louter stemmen, ‘figures vocales’, die met hun discours de vooruitgang van het verhaal belemmeren. Niet omdat Des Forêts een literair spel wilde spelen, maar omdat hij ervan uitging dat de schipbreuk van de tijd ook de schipbreuk van de literatuur betekende, waarvan hij de leugen wilde ontmaskeren. Dat procedé dreef hij op de spits in Le Bavard, dat net na de oorlog verscheen. Des Forêts werd beïnvloed door James Joyce, die hij verschillende keren had ontmoet bij Adrienne Monnier in de rue de L’Odéon. Na Le Bavard begon hij aan een nieuwe roman, Le voyage d’hiver, maar drie jaar later vernietigde hij het manuscript.
Vanaf 1953 werkte hij in Parijs samen met zijn vriend Raymond Queneau aan de reeks ‘Encyclopédie de la Pléiade’ van Gallimard. In 1960 verscheen La Chambre des enfants, een bundeling korte verhalen. Van 1966 tot 1983 maakte Des Forêts deel uit van de ‘leescommissie’ van Gallimard. Samen met onderen anderen Yves Bonnefoy, Paul Celan en Michel Leiris richtte hij in 1967 het literaire tijdschrift L’Éphémère (1967-1972, 20 nummers) op. Datzelfde jaar publiceerde hij het gedicht ‘Les Mégères de la mer’, dat bij Le Mercure de France verscheen.
Daarna bleef het twintig jaar stil rond Des Forêts. Tijdens die periode tekende en schilderde hij, een kunstvorm waarin hij werd aangemoedigd door bevriende schilders en tekenaars als Bernard Dufour en Pierre Klossowski. Vanaf 1985 begon Des Forêts opnieuw te publiceren. Eerst verscheen zijn essay ‘Voies et détours de la fiction’ (Fata Morgana, 1985), vervolgens zagen een aantal korte verhalen het licht, waaronder ‘Un malade en forêt’ en ‘Le Malheur au Lido’ (Fata Morgana, resp. 1985 en 1987). Ook bij Fata Morgana verschenen in 1988 Les Poèmes de Samuel Wood.
Literatuurwetenschappers gingen ervan uit dat Des Forêts tijdens zijn lange stilte zijn literaire ideeën tot hun uiterste consequentie had doorgetrokken, maar eigenlijk maakte de auteur een zware depressie door, na de dood in 1965 van zijn dochter Élisabeth, die voor zijn ogen verdronken was.
In 1997 verscheen Ostinato, een verzameling disparate teksten, poëtische beschouwingen en autobiografische notities, reflecties over de literatuur die doen denken aan de observaties uit de notitieboekjes van Paul Valéry. Des Forêts werd de laatste decennia van zijn leven bekroond met verschillende prijzen, onder meer in 1988 met de Prix Maeterlinck in Brussel, in Frankrijk met de oeuvreprijs Grand prix national des lettres in 1991 en in 1997 met de Grand Prix littéraire de la Société des gens de lettres.
Hij overleed op 30 december 2000 in Parijs..
links |
