In haar dankrede bij de uitreiking van de Hoorspelprijs van de Oorlogsblinden in 1969 omschreef Mayröcker (1924-2021), de grande dame van de Oostenrijkse literatuur, haar werkwijze als volgt:
Schrijven is voor mij niet alleen maar het analyseren van een ademtocht, een blik, een reis naar plekken uit de kinderjaren, van een feitelijke omstandigheid, maar ook de verhouding tot de verbale wereld van gisteren en vandaag, het is een verbale overslaghaven van alle verschijningen of ervaringen op een dag – er wordt een soort kosmos geschapen waarbinnen alle elementen elkaar zo lang bestrijden totdat ze door een gietsel van vorm-idee dat hen laat verstarren, worden gepacificeerd – dus intuïtie en intellect, bedwelming en nuchterheid, onder verschuivend evenwicht.
Het scheppen van een kunstmatige wereld, steeds nieuwe modellen, microstructuren, en daartussen telkens weer een graai naar de verte, als een regenboog van de ene onbegrensdheid naar de andere.
links |
