Claude Simon (Tananarive/Madagascar 1913 - Parijs 2005) groeide op in Perpignan, volgde de middelbare school in Parijs en wilde vervolgens een carrière opbouwen als kunstschilder. Toch kreeg het schrijven steeds meer de overhand. Eind jaren vijftig stopte hij definitief met schilderen omdat hij geen echt eigen stijl wist te vinden. Simon vond dat hij het oog van een schilder had, maar niet de hand. Hij zette dat oog vervolgens in bij het schrijven: ‘Ik schrijf mijn boeken zoals ik een schilderij zou maken. Ieder schilderij is vóór alles een compositie.’ In schilderijen kunnen verschillende taferelen uit het leven tegelijkertijd zichtbaar zijn. Zo wilde hij zich ook in tekst uitdrukken. Omdat de conventionele roman naar zijn idee tekortschiet in het weergeven van die gelijktijdigheid probeerde hij de lineariteit van de taal te doorbreken, en dat deed hij bij uitstek in La Chevelure de Bérénice (Haar). Hij schreef deze tekst zoals hij had willen schilderen.
Simon reisde in de tijd na zijn studies door Europa en Rusland. Hij diende in het Franse leger en vocht in de Spaanse Burgeroorlog tegen Franco. In de Tweede Wereldoorlog vocht hij in het Franse leger en ging hij nadat hij uit krijgsgevangenschap ontsnapte in het verzet. Aan het einde van de oorlog verscheen zijn eerste roman. Zijn roman De acacia (1989) is een van de hoofdwerken uit de anti-oorlogsliteratuur.
Simon schreef veertien romans en kreeg daar o.a. de Nobelprijs voor Literatuur voor (1985). Hij geldt als een van de grondleggers van de 'nouveau roman', waarvan Leçon de choses (1975) een modelvoorbeeld is.
links |
